Ongelofelijk…. Maja zit sinds afgelopen vrijdag in haar nieuwe gips. Tenminste, voor zover je over gips mag praten. Het materiaal is namelijk geen gips – het is plastic. Veel lichter en makkelijker te behandelen dan gips. Sterker, kan beter tegen water, etc. etc. Vorige week had ze tijdelijk gips, wat alleen aan de achterkant van het been aangebracht wordt. Een soort van spalk dus zeg maar. Ze heeft daar erg voorzichtig mee gedaan, vooral ook omdat de voorkant gewoon zacht was. Daardoor voelde ze van alles en was ze zelf ook bewust van pijn en vooral breekbaarheid.
Sinds afgelopen vrijdag heeft ze dus “heel gips”. Wederom plastic, maar deze keer gewoon om haar hele been heen gewikkeld. Volgens de dokter mocht ze er op steunen, als ze wilde zelfs proberen te hinkelen. Als ze maar geen wandeltochten ging maken. Hahaha, dachten wij nog. Ze heeft een gebroken been hoor!
Nou – dat is dus 3,5 dagen geleden. Ondertussen heeft ze geleerd om: zelf de rolstoel te besturen. Vanaf de stoel op de bank klimmen, en weer terug. Op de bank aan het handje van pappa of mamma lopen. In de winkel uit de rolstoel kruipen en op hangmatten of ander speelgoed klimmen, thuis zelf de kamer rondlopen (handje aan meubels, etc) voorzichtig eerste stapjes zonder handje vast, en eigenlijk sinds gisteren: gewoon weer wandelen alsof haar been helemaal niet meer in het gips zit. Zojuist wilde ze even een middagdutje doen; loopt zelf de trap af, gaat in bed liggen en komt een drie kwartier later weer boven.
Het is duidelijk dat ze elk uur weer wat anders leert, wat anders wil en wat anders kan. Wat een wilskracht. Elke keer staren lau en ik elkaar weer aan met grote ogen: wat kan ze nu weer !?
Toch is het elke keer weer een beetje moeilijk haar een volgend “stapje” te zien doen. Want elk stapje is weer een stapje dichter bij weer een ongeluk. Maar ja, zo mogen we niet denken. Maja houdt de moed erin, dus wij doen dat ook!